“Ik had zo graag gewild dat mijn ouders me zagen opgroeien.”

Ik kwam in een pleeggezin terecht nadat mijn beide ouders overleden aan kanker. Tien jaar lang vochten we als één gezin tegen deze ziekte; mijn papa, mijn mama, mijn jongere zus en ik. We deelden lief en leed, hadden enkel oog voor een positieve afloop. Eén waarbij we na al die jaren strijden opnieuw een gezond gezin konden worden, een liefdevol gezin zonder zorgen.

Helaas, in 2011 overleed mijn mama en anderhalf jaar later zouden mijn zus en ik ook papa verliezen. Het deed pijn, ontzettend veel pijn.

“Ik stond als aan de grond genageld tussen twee partijen die het beste met me voor hadden.”

– Camille

Mijn zus en ik werden opgenomen in het gezin van vrienden van onze ouders. Maar dat verliep niet zonder slag of stoot. Onze grootouders en onze pleegouders hadden vaak ruzie. Door deze ruzies, discussies kreeg ik het gevoel in een situatie te zijn beland waarin ik nooit terecht wou komen! Ik stond als aan de grond genageld tussen twee partijen die het beste met me voor hadden. Mijn grootouders die ik graag zag en me jarenlang mee hielpen opvoeden en mijn pleegouders die hun uiterste best zouden doen om ons zo goed mogelijk op te vangen.

Op dat moment had ik het gevoel dat niemand er werkelijk bij stilstond dat wij nooit gewild hadden om in zo’n situatie terecht te komen. We hadden veel liever deel uit blijven maken van ons gezin, we waren liever blijven wonen in ons eigen huis, we wilden onze vrienden ook niet zomaar achterlaten!

Wanneer ik er nu op terugkijk, voel ik soms nog steeds dat wrange gevoel van onmacht tussen verschillende mensen die je graag zien.

Hoe moet een pleegkind zich op zo’n moment voelen?
Gewenst?
Geliefd?
Een onderwerp en oorzaak van ruzie of van schuld?

Was ik dan niet gewoon een jongvolwassen meisje dat graag wou leven zoals voorheen? Een meisje dat haar dromen wou zien uitkomen en een normaal leven wou leiden zonder steeds het gevoel te hebben dat ze de oorzaak is van onnodige discussies en vetes?
Een meisje dat een normaal leven wou zonder steeds het gevoel te hebben bekeken te worden door anderen om haar heen?

Hoe moest ik mijn vrienden duidelijk maken dat ik naast wees ook nog eens een pleegkind werd?
Dat ze me niet meer in ons huis konden vinden, maar in een ander dorp bij andere mensen?

Voor volwassenen lijken het misschien maar kleine zaken die niet veel verandering teweeg brengen, maar voor mij voelde het alsof mijn leven op zijn kop gezet werd en ik naar beneden tuimelde richting het onbekende.

“Was ik dan niet gewoon een jongvolwassen meisje dat haar dromen wou zien uitkomen?”

– Camille

Ja, ik had oh zo graag gewild dat mijn ouders me zagen opgroeien tot de persoon die ik vandaag ben en de persoon die ik morgen zal zijn.

Ik wens me niets liever toe dan dat mijn ouders in het publiek zouden zitten op de dag van mijn diploma-uitreiking aan de universiteit of hogeschool.
Of dat ik mijn moeder binnen tien jaar kon vertellen dat ik op trouwen sta of zwanger ben van hun eerste kleinkind.

Maar dat zijn dromen, dromen die helaas voor eeuwig gekoesterd zullen worden.

Hoe hard ik er soms ook naar verlang om hun stem opnieuw te horen, de deur te horen dichtvallen en hen te zien binnenwandelen, om een liefdevolle omarming van die twee schatten van mensen…

Maar de realiteit is anders.
Ik ben Camille. Een vrouw met ambities, met dromen, met een rugzak vol herinneringen die ze wil meenemen op haar wandeling doorheen dit leven.

En ondanks dat ik het zelf niet zo gewild heb, heeft het leven me vele mooie zaken meegegeven. It is what it is, ik was een pleegkind en zal dat steeds met me meedragen.

Maar wat ik iedereen wil vertellen: een pleegkind zijn, kan ook prachtig zijn.

We vechten elke dag voor onze dromen en strijden voor diegenen die ons liefhebben. Of het nu onze echte ouders zijn of niet, ze geven ons opnieuw een warm nest.
Hoewel we het niet steeds durven zeggen omdat we bang zijn om onze echte ouders pijn te doen en ook al is het niet altijd even gemakkelijk, ook hen zien we graag en ook voor hen zouden we door een vuur gaan.

“Ik wist soms echt niet wat te doen.”

– Camille